juvo

jŭvo, jūvi, jūtum, 1 (juvaturus, Sall. J. 47, 2; Plin. Ep. 4, 15, 13:

iuerint,

Cat. 66, 18 ), v. a. and n. [perh. root div-, to gleam; cf. dies], to help, aid, assist, support, benefit (cf.: auxilior, subvenio, opitulor).

I.

In gen.:

qui se natos ad homines juvandos, tutandos, conservandos arbitrantur,

Cic. Tusc. 1, 14, 32:

beatae vitae disciplinam juvare,

id. Fin. 1, 21, 71:

aliquem omni suo studio in petitione,

id. Fam. 11, 17, 2:

aliquem auxilio laboris,

id. Balb. 9:

hostes frumento,

Caes. B. G. 1, 26:

juvit facundia causam,

Ov. M. 7, 505:

imbres arva juvantes,

id. A. A. 1, 647:

(Juppiter) juvat imbribus agros,

id. P. 2, 1, 13:

aliquem portuque locoque,

by receiving into harbor and house, id. H. 2, 55:

nudum hospitio tectoque,

Juv. 3, 211:

pectora alloquio,

Ov. P. 1, 6, 18:

audentes deus ipse juvat,

id. M. 10, 586:

audentes Fortuna juvat,

Verg. A. 10, 284:

aliquem in aliqua re,

Cat. 68, 41.—With two acc.:

aliquid Rutulos,

Verg. A. 10, 84. —Of medical assistance:

qui salutari juvat arte fessos,

Hor. C. S. 63; Ov. Tr. 2, 270; Plin. 23, 1, 10, § 14: dis juvantibus or deo juvante, with God's help:

me, dis juvantibus, ante brumam exspecta,

Cic. Fam. 7, 20, 2; id. N. D. 2, 66, 165; cf.:

non denique quicquam aliud nisi juvantibus sacris deligunt,

Plin. 2, 7, 5, § 21.—In pass.:

lex Cornelia proscriptum juvari vetat,

Cic. Verr. 2, 1, 47, § 123:

viatico a me juvabitur,

Liv. 44, 22:

precor, quaeras, qua sim tibi parte juvandus,

Ov. P. 4, 12 fin.:

placuit sollertia, tempore etiam juta,

Tac. A. 14, 4 init. (al. adjuta):

nec sola (lingua) loquendi munus implere potest, nisi juta, etc.,

Lact. Opif. D. 10, 13.— Impers., juvat, it is of use; with a subject-clause:

juvat Ismara Baccho Conserere,

Verg. G. 2, 37:

quid docuisse juvabat?

Ov. M. 7, 858; cf.:

quid juvat esse deum?

id. ib. 13, 965.—

II.

In partic., to delight, gratify, please:

juvare in utroque (in sensu et in animo) dicitur: ex eoque jucundum,

Cic. Fin. 2, 4, 14. —In this sense rarely as a personal verb: nec umquam quicquam me juvat quod edo domi;

Foris... quod gusto id beat,

Plaut. Capt. 1, 2, 34:

non omnis arbusta juvant humilesque myricae,

Verg. E. 4, 2:

nec me vita juvaret, invisa civibus et militibus meis,

Liv. 28, 27:

si nec fabellae te juvant nec fabulae,

Phaedr. 4, 7, 22:

multos castra juvant,

Hor. C. 1, 23:

aurem juvantia verba,

Ov. A. A. 2, 159.—In pass.:

refer ad aures, probabunt: quaere, cur? ita se dicent juvari,

Cic. Or. 48, 159.—More freq. impers., juvat (aliquem), with subject-clause, it delights, pleases, I (thou, he, etc.) am delighted, take pleasure in:

juvit me, tibi tuas litteras profuisse,

Cic. Fam. 5, 21, 3:

juvat me haec praeclara nomina artificum... concidisse,

id. Verr. 2, 4, 6, § 12:

forsan et haec olim meminisse juvabit,

Verg. A. 1, 203:

juvat evasisse tot urbes Argolicas,

id. ib. 3, 282:

insano juvat indulgere labori,

id. ib. 6, 135:

si pereo, hominum manibus periisse juvabit,

id. ib. 3, 606:

quae scire magis juvat quam prodest,

Sen. Ep. 106.